Aflevering #6 ADOA-podcast: Lowie en Danny over hardlopen met een buddy

Hieronder vind je de transcriptie van deze podcast.

00:00:03
Maud: Welkom bij de ADOA Podcast. ADOA is een zeer zeldzame erfelijke oogaandoening. Mijn naam is Maud van Gerwen en ik zit hier samen met…

00:00:11
Leon: Leon Augustijn. Samen gaan wij in gesprek met professionals en ervaringsdeskundigen over hun kijk op ADOA. Welkom bij deze podcast. Nou welkom Danny en Lowie! Leuk dat jullie meedoen met de podcast. En wie is Lowie?

00:00:27
Lowie: Ik ben Lowie van Eck, ik ben leerkracht ondersteuner bij Zeist, de school voor blinden en slechtzienden van Bartiméus, en daar geef ik les aan kinderen die ook blind of slechtziend zijn. En op die manier probeer ik ze wel bij te brengen, maar ook een voorbeeldfunctie te zijn. Dus met mijn eigen handicap probeer ik ze te inspireren om af en toe buiten hun comfortzone te gaan, en af en toe wat harder voor te werken dan andere kinderen die in de reguliere basisscholen zitten.

00:00:57
Leon: Ja, mooi. En Danny?

00:00:59
Danny: Ik ben Danny Verheezen, 34 jaar, kom uit Ridderkerk, werkzaam bij Bakker Barendrecht als financial controller, hardlopen is mijn hobby, en in die hoedanigheid ben ik ook met Lowie in contact gekomen.

00:01:17
Leon: Ja, mooi. En Lowie, jij zei over je eigen handicap, je hebt ADOA, hoe uit zich dat?

00:01:27
Lowie: Ik zie momenteel volgens de specialisten 6%, dus mijn leesvisus is 10%, dus dat houdt in dat ik tien keer meer moet vergroten dan mensen die alles zien. En in de verte zie ik 6%, dus dan zou ik nog meer moeten vergroten of naar me toe moeten halen, en dat houdt eigenlijk bij ons in dat ik heel erg wazig zie. Dus voor mij is eigenlijk een snelle beweging, of letters zijn heel wazig en moet ik heel erg naar me toe halen om wel te kunnen zien. En dat is met handelingen die snel zijn, of die te ver weg zijn, is dat lastig.

00:02:07
Leon: Ja, maar hoe ben je dan gaan hardlopen?.

00:02:13
Lowie: Toen ik toen ik wat jonger was, was mijn visus denk ik meer, want dat is niet echt goed bijgehouden, dus dat weten we niet. Vroeger, ongeveer tien jaar geleden toen ik 19 was, 19 tot en met 23 – ik ben nu 32 – toen deed ik wedstrijden zonder buddy. Toen ben ik er een hele tijd uitgeweest vanwege mijn studie, dus toen heb ik ongeveer tien jaar niet fanatiek hardgelopen, maar meer af en toe op Goeree-Overflakkee waar het wat rustiger is, dus daar kom je bijna geen hond tegen. En toen ben ik het daarna weer op gaan pakken, ongeveer vorig jaar denk ik, in september voor ADOA om geld op te halen, en toen heb ik de Dam tot Damloop heb ik alleen gedaan, en toen merkte ik opeens dat er zoveel prikkels op me afkomen en al die mensen die om me heen liepen, dat kwam zó op mij af, dat ik toen eigenlijk wel zo besloten had van: “Nou, dit kan ik wel, maar dit is niet fijn”. Dus op een gegeven moment ben je helemaal verrot, niet door het hardlopen, maar door je zicht, en dat haalt een beetje het plezier uit de sport denk ik.

00:03:19
Leon: Ja, je zei ik heb een tijd pauze gehad voor de studie. Wat kun je daar kort over vertellen? Wat voor studies je hebt gedaan?

00:03:27
Lowie: Ik heb eerst mediamanagement bij de Graaf Lyceum gedaan, dat is echt een grafische studie. Daarna ben ik ICT gaan doen, dus informatie dienstverlening management. Dus het gaat echt over databases bouwen en sites. En toen ging mijn grote wens tot vervulling laten komen om leraar te worden. Ik ben inmiddels leerkracht ondersteuner, maar ik ga aankomend jaar weer op de PABO een doorstart maken.

00:03:54
Leon: Dus dat zijn dan drie HBO studies.

00:03:56
Lowie: Ja, dan ben ik inderdaad drie HBO studies verder over twee jaar.

00:03:59
Leon: Dan krijg je automatisch je masterdiploma, toch?

00:04:02
Lowie: Ik heb het nog niet gevraagd, maar misschien kan ik ze wel zo inwisselen en dat het wel werkt.

00:04:08
Leon: En Danny, hoe is dat zo tot stand gekomen? Ja kijk, jij loopt gewoon hard, en je hoeft nergens bij na te denken, denk ik.

00:04:18
Danny: Nee, nee, klopt. Ik ben zelf begonnen met hardlopen in 2021, en al snel bleek wel dat ik redelijk door kon lopen. En een vriend van mij, Ronald, die werkte met Lowie samen, en hij wist dat Lowie op zoek was naar een buddy die een bepaald tempo vol kon houden, omdat Lowie de ambitie had om Nederlands kampioen te worden. En toen heeft die vriend mij toen gevraagd van: “Joh, ben je hierin geïnteresseerd?” Ja, dat was voor mij eigenlijk zonder nadenken een “Ja”, dat lijkt me heel erg leuk om iemand te helpen bij het behalen van dromen. Dat zeg maar eigenlijk. Dus ja, via Ronald hebben we elkaar leren kennen.

00:05:11
Leon: En toen?

00:05:12
Danny: Wat wel grappig was: ik had me voorgesteld dat Ronald bij de eerste ontmoeting aanwezig zou zijn, dus we hadden afgesproken in het Kralingse Bos om daar te gaan hardlopen, een rondje. En Ronald kon die dag niet, dus toen moest ik rechtstreeks met Lowie gaan afspreken daar. Ik wist dat Lowie ADOA had, en ik wist dus niet hoe goed Lowie kon zien ja of nee. Dus dat was voor mij best wel apart om met Lowie de eerste keer af te spreken, want ik wist niet of hij mij zou kunnen zien, of hij mij zou herkennen, misschien van foto’s, of misschien niet. Maar ja, uiteindelijk is dat allemaal goed gegaan, en daarvoor stond ik überhaupt al verbaasd dat ik met Lowie kon appen, dat vond ik ook heel mooi eigenlijk om te zien al. Maar toen hebben we eigenlijk in het Kralingse Bos elkaar de hand geschud, het touwtje ertussen gehangen, en zijn wij gaan lopen met z’n tweeën. Ik had het ook nog nooit eerder gedaan, dus ik wist ook niet wat ik moest verwachten. Dus dat was voor mij ook wel even schakelen. “Moet ik rekening houden met Lowie? Moet hij rekening houden met mij? Of met elkaar?” En uiteindelijk is het denk ik een combi van met elkaar rekening houden: ik die niet te snel moet lopen, Lowie die zijn aanwijzingen moet geven, en ik die Lowie aanwijzingen moet geven.

00:06:46
Leon: Ja, ja.

00:06:47
Danny: Bij het begin van het rondje zit een flinke drempel, en dan moest ik gelijk eigenlijk zeggen: “Pas op, een drempel”. En daarna is het eigenlijk allemaal vanzelf gegaan. We hebben één rondje rustig gelopen, één rondje wat harder gelopen, en toen nog een rondje rustig gelopen. Het eerste gelopen was zo’n vijftien kilometer. Ja, dat echt binnen no-time voorbij.

00:07:09
Leon: Ja, en hoe kan je dan zo het vertrouwen daarin leggen, Lowie?

00:07:16
Lowie: Ik denk gewoon de knop omdraaien en gewoon gaan. Ja, maar.

00:07:21
Leon: Ja, maar een boom of een drempel missen is wel…

00:07:25
Lowie: Ik moet eerlijk zeggen ik heb daarvoor met twee andere buddy’s gelopen, waarvan één mijn broertje is, en de andere was een ander persoon, en die loop ging niet zo heel goed, want die persoon had het idee dat hij me mee moest slepen, dus toen ging ik er een soort van achteraan. En toen ben ik ook met een drempel, heb ik bijna een soort van mijn knie… dat dat helemaal niet zo lekker viel. Dus ik had een eerste ervaring die niet zo heel erg positief was, omdat iemand me meer aan het meesleuren was, en dat is natuurlijk niet echt de bedoeling. Dus het is toch wel spannend, want je geeft eigenlijk bijna alle controle van je hele zicht geef je aan iemand over. De eerste keer ga je nog wel stiekem een beetje mee navigeren, maar om een gegeven moment dan heb je ook wel door – net zoals met zo’n Nederlands kampioenschap, waar we het denk ik zo over hebben – dat ik mijn krachten nodig had voor mij benen omdat wij een concurrent hadden die ook best wel sterk was. We hadden een verschil van een halve minuut, dus het kwartje had net zo goed de andere kant op kunnen vallen, dat hij op het eind energie over had om mij in te halen. Dus dan is het wel belangrijk om te denken van: “Oké, ik vertrouw mijn buddy Danny, en het zicht laat ik aan hem over, en ik ga vooral rennen en luisteren naar de instructies die gegeven worden”.

00:08:43
Leon: Ja. En Danny, als je kijkt, want nu loop je een tijdje mee, wat is opmerkelijk daaraan?

00:08:54
Danny: Ja, voor mezelf, ik vind het heel onwerkelijk dat Lowie mij zeg maar zo de controle over zijn zicht geef, en voor mij is het ook gewoon schakelen dat ik alles in de gaten moet houden. Als ik zelf loop dan zie ik natuurlijk alles, en dan hoef ik dat niet te zeggen. Maar nu moet ik én praten tegelijk, én lopen. Soms gaat praten al niet heel erg makkelijk samen met lopen, dus ja, dat voelt voor mij… inmiddels voelt het comfortabel, maar de eerste keer vond ik dat wel heel eng.

00:09:27
Leon: Ja, ja. En zie je ook in Lowie dat hij daarin misschien groeit? Of dat je zegt van: “Nou, ja…”

00:09:36
Danny: Nou het is best wel grappig, omdat we zometeen over het NK waarschijnlijk ook nog gaan hebben, maar wij hebben eigenlijk maar één keer samen getraind, en toen zijn we het NK gaan lopen. Maar inmiddels, ik weet wat Lowie inmiddels loopt, en ik ken het haast niet anders dan dat hij daarin aan het groeien is. Zo heeft hij de marathon natuurlijk gelopen, laatst nog een vijftig kilometer wedstrijd ook, ja, dan moet je een groei hebben gemaakt nog.

00:10:03
Leon: Ja. En over dat NK, hoe is dat dan? Dus jullie zijn een paar rondjes gaan lopen, en dan het NK?

00:10:11
Lowie: Ja, wat ik daar heel erg grappig vond is dat de winnaar van het afgelopen jaar, hij werd daar soort van als een bijna held ontvangen, en wij zaten een beetje stilletjes in een hoekje daar, zaten wij vooral onze mond te houden

00:10:24
Danny: Als grote onbekenden.

00:10:25
Lowie: Als grote onbekenden, maar ik was wel echt stik zenuwachtig, want ik had zo’n idee van: “Ik wil dit heel graag, maar ik weet eigenlijk niet waar wij staan als duo”, omdat wij binnen de hele community van blinden en slechtzienden, waren wij echt helemaal onbekend. Dus of wij dingen nou goed deden met het bandje of het koortje… ik heb ook methodes gezien als een buddy en een slechtziende er langs willen, dat ze dan met een fluitje aan het werk zijn. Wij hebben met het NK volgens mij genoeg geroepen of geschreeuwd af en toe.

00:10:58
Danny: Ja, ja.

00:10:59
Lowie: Dus eigenlijk gingen we er zo letterlijk blind in, dat wij eigenlijk helemaal niet wisten hoe we het moesten aanpakken. Dus ik vond het wel spannend

00:11:11
Danny: Ja, het was heel anders dan andere wedstrijden bij mij. Nu weet ik bij normale wedstrijden is het altijd dat je links loopt als je wat sneller bent, rechts loopt als je minder snel bent, maar wij hadden een apart startvak, en wij startten eigenlijk achter mensen die langzamer waren dan wij. Dus op een gegeven momenten gingen zij wel allemaal aan de linkerkant lopen, maar ja, dan moesten ze toch nog opzij voor ons omdat wij alsnog sneller aan het lopen waren, dat was wel een apart iets. En toen hebben we het inderdaad gewoon met onze stem gedaan, terwijl anderen het inderdaad met een fluitje deden.

00:11:52
Leon: En die drive zit heel diep bij jou, die prestatie, weet je ook waar dat vandaan komt?

00:12:00
Lowie: Ja, wat ik altijd zeg is dat ik heel lang beweerd heb dat ik een goede hardloper ben, dus toen ik jonger was, toen was ik er zelf van overtuigd dat ik daar best wel goed in was, in die sport. Maar ik had nooit echt het bewijs ofzo, ik had een aantal mooie tijden gelopen op de tien, en op de halve had ik een redelijk goede tijd gelopen, maar dit was voor mij best wel… de drive was dat ik in contact kwam met een casemanager van Bartiméus, dus die ging mij helpen om hulpmiddelen te vinden en dat soort dingen, om mijn werkplek bijvoorbeeld aan te passen. En toen vertelde ik haar van: “Nou, ik vind hardlopen leuk, dat is mijn hobby”. En zij zei: “Ja, ik ken nog wel een jongen, die heeft een Nederlands kampioenschap gewonnen, maar ja, ik denk toch nooit dat je zo snel bent als hij is”. En toen ben ik gaan googlen van: “Nou, wat zijn die tijden nou?”, en zo ben ik bij Ronald terecht gekomen, omdat ik eigenlijk gewoon in een opwelling binnen één dag rondgevraagd heb van: “Kan ik hardlopen vinden die mij hierin kunnen helpen?” Van dat punt dat ik had bedacht dat ik wil meedoen met het NK tot het NK zelf, dat was zeg maar een periode van drie maanden, dus dat is qua tijdsbestek natuurlijk heel kort om eigenlijk van een hardloper die al jaren niet actief is, tot en met meedoen aan zo’n wedstrijd voor blinden en slechtzienden.

00:13:19
Leon: Ja, en voordat we nog verder over die gebeurtenissen gaan hebben… Maar stel nu dat er iemand luistert, en hij denkt van: “Nou ja, die hobby’s, dat actieve, dat zit niet in mij, ik heb al ADOA, en ik zie al slecht, dus ja, mooi voor Lowie, maar geef mijn portie maar verder”, wat wil je tegen die mensen zeggen?

00:13:43
Lowie: Ik denk dat het ten eerste goed is om te bedenken: “Wat vind ik leuk?” Ik weet ook dat er binnen de doelgroep mensen zijn die bakken bijvoorbeeld leuk vinden, en met eten, en die gaan daara helemaal op los. Dus het hoeft natuurlijk niet vooral sport te zijn, je hoeft niet net als ons allemaal los te gaan in het sporten, maar het kan ook met iets anders, maar zorg ervoor dat je dan wel iemand zoekt die jou de eerste stappen kan helpen. Net zoals ik bijna niet meer zonder een buddy zou willen, kan ik me voorstellen dat als jij wil tekenen – want dat kan je natuurlijk ook leren om dat mooi te doen –, of gaat bakken, dat je dan wel iemand hebt die jou een beetje de kneepjes van het vak kan leren. Dus ik denk dat dat het belangrijkste is. Maar dan is natuurlijk Bartiméus of Visio zijn daar natuurlijk twee hele grote spelers en partners in, dat je bij die organisaties kan aankloppen, en dat daar altijd een luisterend oor is die jou kan vertellen van: ‘Misschien denken ze in die hoek, of denken ze aan die organisatie”. Ja, dus ik zou wel proberen om te gaan bedenken van: “Wat vind ik leuk? Waar krijg ik energie van?”

00:14:49
Leon: Ja. En als je dat niet weet?

00:14:52
Lowie: Dan kan je verschillende dingen proberen. Ik denk dat ik in mijn leven ook wel verschillende sporten gedaan heb waarvan ik er heel veel afgeschreven heb inmiddels, omdat ik gewoon merk dat ik van de ene sport meer energie krijg dan de andere.

00:15:04
Leon: Ja. Dat is eigenlijk experimenteren.

00:15:07
Lowie: Ja zeker. En op die manier kom je er ook achter wat je niet leuk vindt.

00:15:10
Leon: Ja, mooi. Maar ik kan me ook voorstellen dat jullie lopen, dat je soms door de spanning of door het uithoudingsvermogen, dat het soms misschien niet gezellig is.

00:15:24
Danny: Nou, ik kan me nog goed herinneren met dat eerste loopje inderdaad, het eerste rondje deden wij rustig aan – op een rustige pace – en toen tweede rondje zouden we al op wedstrijdtempo gaan lopen. Nou, dat is een rondje van vijf kilometer steeds, en toen had Lowie het best wel zwaar tijdens het tweede rondje, en toen dacht ik van: “Oei, dit moeten we wel dadelijk vijftien kilometer volhouden”.

00:15:44
Lowie: Ja, zeker

00:15:45
Danny: Dus toen had ik wel zoiets van: “Nou, dat wordt nog even trainen” voor Lowie. Uiteindelijk hebben we daarna nog een langzaam rondje gedaa, gewoon uitlooprondje, en toen was Lowie ook weer helemaal op adem gekomen. Het was denk ik voor hem wel nog even aanzetten denk ik daarna, maar ja, uiteindelijk is dat wel gelukt. Ik denk dat jij nog best wel veel getraind hebt de laatste twee maanden.

00:16:13
Lowie: Ja, zeker, ik ben er wel vol voor gegaan.

00:16:17
Leon: Ja, gebeurde het dan ook tijdens het lopen, dingen dat je denkt van: “Oh, dat hebben we niet zien aankomen, of dat hadden we anders kunnen doen”?

00:16:26
Danny: Het grappige is, met het NK haalde ik via mijn atletiekvereniging – PAC, zit ook in Kralingen – had ik eigenlijk een analyse gekregen van de wedstrijd die de tegenstanders waarschijnlijk niet heeft gehad op dat moment. En daardoor zei ik tegen Lowie al van: “Laten we de eerste elf of twaalf kilometer uit mijn hoofd was het, laten we die rustig gaan lopen, wel ongeveer rond het wedstrijdtempo, maar we wisten dat daarna de route alleen nog maar omlaag zou gaan, dus dat is makkelijker om een hoger tempo te halen met minder effort. En zodoende zagen we de nummer 1 op dat moment bij ons weglopen heel de tijd, tot kilometer twaalf, en toen zijn we er eigenlijk als een stel wilden eroverheen gegaan nog.

00:17:12
Lowie: Ja, en wat ik ook wel grappig vond is dat jij volgens mij bewust gekozen had om bepaalde informatie wel met mij te delen, en bepaalde informatie achter te houden.

00:17:20
Danny: Ja, dat klopt. Ja, op een gegeven moment haalden we eigenlijk de nummer 1 op dat moment al in, toen heb ik niet gezegd dat we er al voorbij waren, zodat hij alsnog harder bleef lopen en dat we uit zouden lopen zodat we zeker wisten dat we kampioen zouden gaan worden.

00:17:35
Leon: Ja. Je hebt ook eigenlijk een beetje bewust gebruik gemaakt van zijn handicap.

00:17:39
Danny: Eigenlijk heb ik zijn vertrouwen misbruikt op dat moment, ja, ja, dat klopt.

00:17:43
Lowie: Maar de afspraak was van tevoren ook van: “Lowie, jij concentreert je op het lopen, en jij gaat alleen maar een soort van af en toe knikken en een beetje hummen, maar ga ook geen energie aan praten verschillen en concentreer je op je ademhaling”, want dat was natuurlijk tijdens de training mijn grootste valkuil. En daar heb ik toen ook op gelet, op die ademhaling. En af en toe hoorde ik van Danny wat, en ik denk van: “Oh, informatie, doe er wat mee, doe er niks mee”, en door. En ik denk dat dat ook de ideale positie van de buddy is, de buddy overziet de weg, maar in dit geval ook de wedstrijd, het verloop van de wedstrijd, en die zorgt ervoor dat het in goede banen leidt zonder dat hij mij meetrekt. Dus ik heb natuurlijk wel op eigen kracht die hele vijftig kilometer gelopen.

00:18:34
Leon: Ja. En hoe was dat gevoel toen je de eindstreep naderde?

00:18:42
Lowie: Ik kan mij herinneren dat jij volgens mij zelfs je telefoon erbij gepakt hebt om iemand te appen of te…

00:18:48
Danny: Nee, ik wilde het eigenlijk gaan filmen, dat jij over de finish kwam. Dat was niet gelukt, maar ik heb tegelijkertijd wel heel de tijd het publiek op staan zwepen, van: “Dit is nummer 1, Nederlands kampioen Running Blind”.

00:19:01
Lowie3: Maar de druk was eraf, zeker de laatste honderd meter volgens mij, toen was de druk er wel af.

00:19:06
Danny: Ja. Volgens mij was ook één van de regels dat ik als buddy ten alle tijde het touw vast moest houden, en dat lukte de laatste honderd meter ook gewoon, nou ja, niet de laatste honderd meter, de laatste twintig meter of vijftien meter lukte dat niet meer, omdat jij eigenlijk niet meer te houden was. En toen is Lowie ook nog de cameraploeg ingelopen.

00:19:28
Leon: Hoe ging dat dan?

00:19:31
Lowie: De cameraploeg stond net een meter achter de finishlijn, en ik ging er als een bezetene over die lijn, en ik liep recht…Ik zag nog het gezicht van de meneer, maar die had echt doodsangsten, want die had niet verwacht dat ik er zo in zou lopen, maar ik liep ze echt omver. Dus ik kwam denk ik met vijftien, veertien kilometer per uur kom ik de cameraploeg in geraasd, en die mensen wisten niet wat ze meemaakten eigenlijk

00:19:57
Leon: Ja, iemand die ziet die stopt natuurlijk op tijd waarschijnlijk.

00:20:01
Danny: Ja, ja.

00:20:02
Leon: Ja. Mooi. En hoe hoe reageren je ouders daarop?

00:20:06
Lowie: Die waren zo trots als een pauw. Zij hadden het eigenlijk ook niet… De snelheid waarmee het gegaan is, en de balletjes gaan rollen. Mijn broertje zei van tevoren ook nog hij wilde heel graag mee, en zei: “Ja, maar Nederlands kampioen, dat lijkt me niet dat je dat wordt. Ik zou het mooi vinden als je dat wordt, en dan zou ik erbij willen zijn”. Maar hij baalde achteraf wel, want hij dacht: “Nou, het is hem nog gelukt ook”.

00:20:29
Leon: Ja, ja.

00:20:30
Lowie: Dus hij dacht van die drie maanden, van: “Dat zal hem wel niet worden”, omdat natuurlijk qua training is natuurlijk heel kort. Maar ja, ze waren echt supertrots dat het gelukt is.

00:20:43
Leon: Maar hoe nu verder?

00:20:47
Lowie: Ja, de titel verdedigen is denk ik het enige antwoord daarop. Ik denk dat we in november gewoon een mooie loop gaan lopen, of we winnen of niet, het wordt gewoon een mooie strijd weer denk ik. En ik hoop gewoon dat we ook weer dit jaar tegen Tim een mooie wedstrijd kunnen lopen waarin hij ook gewoon zijn kracht weer kan laten zien, en waar wij eigenlijk weer met elkaar om kunnen gaan tot de laatste kilometers, en dan zullen we zien wie er op dat moment het sterkste uit gaat komen. Want ik denk dat op die manier, dan wint de sport, en wint ook de doelgroep ‘blinden en slechtzienden’ op het moment dat er tegenstand geboden kan worden. Dus het is ook op het moment dat er nog een derde speler bijkomt die wij nog niet kennen, en hij ook opeens heel goed schijnt te zijn, dat is natuurlijk alleen maar mooi, want dan laten wij als doelgroep ‘blinden en slechtzienden’ zien dat wij er ook wat van kunnen. Dus ik hoop op een hele mooie strijd weer.

00:21:46
Leon: En zijn er nog andere wedstrijden die je wil gaan doen?

00:21:50
Lowie: Ik ga wel wat lopers doen. Ik denk dat Danny ongeveer dezelfde gaat doen. De Dam tot Damloop staat weer op het programma voor mij. ik ga met de marathon van Amsterdam ook een wat kleinere loop doen, niet de hele marathon. Dus echt de grote evenementen in Nederland pak ik wel weer mee.

00:22:08
Leon: Ja, en wil je nog naar het buitenland?

00:22:11
Lowie: Dat is wel de wens om dat ooit met een trailrun te doen, dus de bergen, dat… Ik weet niet of Danny daar ook ooit voor open staat

00:22:20
Danny: Ik heb nog wel hoogtevrees, dus ik denk niet dat dat met mij gaat worden op dat moment. Maar misschien kan je dat met de andere buddy, je ook nog een andere buddy natuurlijk.

00:22:31
Lowie: Ja, en daar doe ik wat meer trailruns en ultra marathons mee. Maar dat zou ik wel mooi vinden om in Zwitserland of een ander land echt de bergen in te gaan. Ook uitdagend natuurlijk voor iemand die minder ziet, maar zo hou je jezelf wel bezig. En ik denk juist om steeds een stapje verder te gaan en te kijken: “Hoe ver kan ik gaan?”, dat dat juist… Je  mentaliteit en je drive zorgt dat je een soort van… Die vechtlust houdt dat in stand.

00:23:06
Leon: En op die manier hoop je ook mensen te inspireren met ADOA.

00:23:12
Leon: Zeker!

00:23:13
Leon: Dus mensen die dat hebben en op die manier ook hun weg vinden in experimenteren en iets ontdekken waar ze…

00:23:19
Lowie: Ja, op het gebied van sport, of andere hobby’s die ook een uitdaging lijken in het begin. Maar uiteindelijk als het dan lukt, dat gevoel is wel heel mooi ja.

00:23:31
Leon: Ja. Wat doet dat met jou, dat gevoel? Kan je dat nog meer benoemen?

00:23:37
Lowie: Ik denk dat er een punt – bijvoorbeeld voor het winnen van het NK is en het punt na het winnen van het NK, maar zo voel ik dat ook met de marathon van Rotterdam. Er is een punt voordat je daar over die Coolsingel zo door het publiek onthaald bent, en ik denk dat iederreen die de marathon ooit gelopen heeft – en zeker die eerste keer, en zeker in Rotterdam – dat herkent, als je dan door die Coolsingel zo gedragen wordt, ja, dat is een gevoel, dat heb daarvoor nog nooit ervaren. En op het moment dat je dan over die lijn komt, daar kon ik wel emotioneel van worden, zeker omdat ik het toen met buddies had gedaan, en dan omhels je elkaar en dan denk je van: “Ja, we hebben het toch wel geflikt met zijn allen”. Dat was met het NK ook, het is gewoon iets wat een soort van – je hebt toch zo’n soort van herinneringen bibliotheek je hoofd? – alsof je een soort van herinneringen opslaat. En als je dan soms een momentje hebt dat je alleen thuis thee zit te drinken, denk ik van: “Oh ja, dat NK, dat was wel echt gaf dat we dat toen gepakt hadden”.

00:24:38
Leon: Ja, ja, mooi! Dank je wel.

00:24:44
Danny: Ja, graag gedaan.

00:24:45
Lowie: Ja, vooruit.

00:24:47
Leon: Bedankt voor het luisteren naar deze podcast.

00:24:50
Maud: Mocht je nog vragen hebben of willen napraten? Neem dan contact met ons op via onze website www.adoa.eu