Saskia Veenstra heeft ADOA-plus en heeft sinds kort een cochleair implantaat vanwege haar gehoorproblemen. In onderstaande gastblog vertelt zij hierover.
Al een paar jaar dacht ik na over een cochleair implantaat (CI). Mijn wereldje was zo klein. En ik was zo afhankelijk. Ik ben altijd al slechtziend geweest. Mijn gehoor werd pas later een probleem. Daarom had ik veel meer moeite met het slechte gehoor dan met het slecht zien. Veel frustratie en veel verdriet. Je kan je zo alleen voelen. Ook een op een gesprekken kostten me veel moeite. Afhankelijk zijn van een tolk. Iemand moeten appen om te vragen of hij of zij even voor me wil bellen.
Na veel onderzoek kwam er een positief advies voor een CI! Zou mijn droom nu werkelijkheid worden? Toch vond ik het eerst moeilijk om de keuze te maken, want hoe dan ook, ik zou sowieso een heel ander gehoor krijgen. En zou het wel gaan werken? Ik heb nogal een ingewikkelde gehooraandoening. Muziek zou ook anders gaan klinken en ik heb altijd nog wel kunnen genieten van muziek. Het meeste moeite heb ik met het verstaan van mensen. En juist dat mis ik zo. Uiteindelijk heb ik toch besloten ervoor te gaan. Ik zou hoe dan ook toch nog slechter gaan horen, CI of geen CI. Op 24 februari 2023 ben ik geopereerd. Na 6 weken herstellen zou op 11 april de processor worden aangesloten. Ik keek er zo naar uit. En wat er na die dag gebeurde was ongelooflijk!
“Oeh oeh oeh!” Jeetje wat is dit? En nog een keer hoor ik hetzelfde geluid “oeh oeh”. Vreemd, dit komt me niet bekend voor. En wat een herrie maakt alles! Een deur open en dicht, deur van slot, een auto die langsrijdt, voetstappen. Zelfs mijn buik hoor ik knorren, maar iemand beter verstaan ho maar! Muziek niet meer zoals het was. Wat frustrerend. Ik had zo gehoopt dat het verstaan van mensen meteen stukken beter zou gaan.
Na een week weer naar het ziekenhuis. De CI wordt weer wat bijgesteld. En toen leek er toch veel moois te gebeuren. Het verstaan werd echt beter. Ik raakte gewend aan de geluiden. En de muziek begon ook echt weer zo te klinken als hoe ik het gewend was. Helemaal hetzelfde klinkt het niet, maar ach, met mijn gezang erbij klinkt het fantastisch! Toen ik merkte dat de muziek weer begon te lijken op hoe ik het gewend was, heb ik wel even een traantje gelaten. Het was zo’n mooi moment. Mijn geduld werd zo langzamerhand beloond. Uit eten gaan met een vriendin en haar kunnen verstaan terwijl er zoveel bijgeluiden waren. Ik hoefde geen moeite te doen om haar te verstaan. Normaal gingen dan de gesprekken via WhatsApp of in gebaren. En toch heel gek. Ik kon het allemaal niet geloven. Zo onwerkelijk allemaal. Zou het niet gewoon toeval zijn? Dat ging vaak door mijn hoofd. Of: ja zij heeft natuurlijk ook een hele duidelijke stem. Maar er gebeurt steeds weer wat positiefs. De kassière kunnen verstaan. Niet dat je die prijs altijd wilt weten pff, maar goed, ik kan het verstaan. En al die situaties waar je normaal gesproken je telefoon bij moet pakken, zodat men kan typen wat hij of zij zegt. Ik doe het nu zonder telefoon. Inmiddels heb ik zelfs al gebeld met 3 verschillende mensen. Ook dat ging verbazingwekkend goed! Zelfs de twee die nogal een raar accentje hebben (fries is nou eenmaal makkelijker, haha) kon ik best goed verstaan.
Mijn leven wordt een stuk leuker zo. Stapje voor stapje gaat het verstaan echt beter. En dat is zo fijn! Uit de laatste test bleek dat ik 80% kon verstaan en dat was voor de CI met veel moeite 50%. En het kan nu alleen nog maar beter worden. Zeker niet slechter. Mijn hele toekomstbeeld is zoveel positiever. En het geluid “oeh oeh”? Mensen, dat zijn duiven! Ik heb nog nooit duiven gehoord! Logisch dat ik dit geluid niet herkende. Misschien wanneer het zo door blijft gaan en alles nog beter wordt, ik overweeg voor een tweede CI te gaan.
